Zorgplicht voor de arbeidsmigranten. Verantwoordelijkheid van het uitzendbureau?

In een recente uitzending van Nieuwsuur, op zaterdag 18 mei 2024, werd aandacht besteed aan het onderwerp van de zorgplicht voor arbeidsmigranten. Dit is een kwestie die de uitzendbranche en arbeidsmarkt bezighoudt. De commissie Roemer, die in 2020 aanbevelingen deed om de registratie van arbeidsmigranten te verbeteren, benadrukte destijds het belang van informatieverstrekking door uitzendbureaus aan arbeidsmigranten over hun inschrijvingsplicht bij de gemeente.

Administratieve last

Hoewel het vorige kabinet dit advies overnam en minister van Gennip een wetsvoorstel voor een zorgplicht voor arbeidsmigranten introduceerde, sneuvelde dit voorstel uiteindelijk. Minister van Gennip avond de verplichting niet effectief en vreesde een te grote administratieve last voor de uitzendbranche. De zorgplicht zou werkgevers verplichten arbeidsmigranten te informeren over hun verplichte inschrijving bij de gemeente, vooral als ze langer dan vier maanden in Nederland verblijven. In de praktijk blijkt echter dat dit niet altijd gebeurt. In de uitzending van Nieuwsuur werd duidelijk dat verschillende partijen, waaronder straatartsen, de wethouder van Rotterdam en de VNG, teleurgesteld waren over het schrappen van de zorgplicht uit het wetsvoorstel. Volgens hen moet de werkgever, met name het uitzendbureau, actief betrokken zijn bij het informeren en assisteren van arbeidsmigranten bij hun inschrijving.

Zorgplicht voor de arbeidsmigranten

De NBBU, een brancheorganisatie voor intermediairs op de arbeidsmarkt, steunt de wens om werknemers te informeren. Maar zij benadrukken dat dit niet nogmaals in extra regelgeving moet worden vastgelegd. Zij zijn van mening dat het aantonen van deze informatieoverdracht jaarlijks een te zware administratieve last zou betekenen voor uitzendbureaus. Volgens de NBBU is de zorgplicht niet effectief, omdat het onduidelijk is wat werknemers met deze informatie doen.

Daarnaast omdat het grootste deel van de arbeidsmigranten rechtstreeks in dienst is van reguliere werkgevers. Echter vallen deze niet onder het voorgestelde toelatingsstelsel. Deze discussie roept belangrijke vragen op over de effectiviteit en proportionaliteit van regelgeving met betrekking tot arbeidsmigranten. Het benadrukt ook de noodzaak voor de uitzendbranche om zich bewust te zijn van de veranderende wetgeving. Ook de mogelijke impact ervan op hun bedrijfsvoering en dienstverlening aan flexwerkers.